بررسی شعر نیما از دیدگاه سبک شناسی ساختاری

همچنین وی با رویکرد نوینی به مسئله صورخیال پرداخته است از جمله آن که تشخیص در سروده های وی بسیار برجسته شده و همه ی طبیعت در نظر او جان دارند و نقش ایفا می کنند. وی در حوزه ی روایت به قصد نزدیک ساختن نظم و نثر و توجه به وجه طبیعی گفتار، از امکانات داستان نویسی مدرن در شعر استفاده کرده است و در بعد اندیشه، درد توده ی مردم را روایت می کند و اندیشه های اجتماعی و سیاسی را به شعر خود پیوند می زند. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی صورت گرفته و با بررسی مقوله های زبان، صورخیال، روایت، اندیشه، به این نتیجه می رسد که سبک شعر نیما نه صرفاً مقوله ای برآمده از زبان بلکه از پیوند مجموعه ی زبان نو، واژگان بکر، زبان تازه، فرم نو و زیباشناسی نوین و اندیشه ی ماندگار حاصل می شود. کلیدواژه ها: نیما، شعر، سبک شناسی ساختاری، زبان، صورخیال، روایت، اندیشه.